HAFTW, 2021 yılında Türkiye ve Almanya’dan üyelerin oluşturduğu, Berlin merkezli post-indie ve Neue Türkische Welle grubudur. Müzikleri, Neukölln’un kaotik enerjisini Türk şiirinin içsel hüznü ile harmanlamaktadır. Sesleri—hem duygusal rahatlama sağlayan hem de çelişkili—gelecek albümleri “Unknown Territories”den “One by One” adlı single ile sergilenmekte olup, Detriti, Cold Transmission ve Oraculo Records gibi etkili indie plak şirketleriyle yaptıkları yayınlarla tanınmıştır. Avrupa genelinde dinamik canlı performanslarıyla övgü toplayan ve film ile televizyon projelerinde yer alan HAFTW, müzikal sınırları zorlamaya devam ederken, izleyicileri dönüştürücü bir kültürel yolculuğa davet etmektedir.
Öncelikle, LP’nize neden ‘Unknown Territories’ adını verdiniz?
HAFTW: Müzikal yolculuğumuzun en başından beri post-punk ve gotik gibi türlere yerleştirildik. Bu tarzda müzik yapıyorduk, belli plak şirketleriyle çalıştık ve kendimizi goth çerçevesinde bulduk, ama belli bir kategoriye uymak bizim bilinçli bir kararımız olmadı. Hiçbir sahneye ya da türe karşı bir sorunumuz yok, ama dürüst olmak gerekirse, müzikal yolculuğumuzun pek az şeyi planlı ya da kasıtlıydı.
Keşfetmek, daha az bilinen yollara sapmak ve bu süreçte kaybolmayı kucaklamak istedik. Belki de biraz fazla kaybolduk. Sonuçta iki yılımızı aldı! Haha.
Şaka bir yana, bakış açımızı gerçekten şekillendiren an, David Bowie’nin bir sözüyle karşılaştığımızda oldu. Şöyle bir şey diyordu:
“Çalıştığınız alanda kendinizi güvende hissediyorsanız, doğru alanda çalışmıyorsunuz demektir. Her zaman kendinizi yeteneklerinizin ötesine taşıyacak kadar suya girin. Ayaklarınızın zemine tam değmediğini hissettiğinizde, heyecan verici bir şey yapmaya en yakın olduğunuz yerdesinizdir.”
Bu söz bize tamamen bilinmeyene adım atma cesareti verdi, algılanan tüm sınırları yıkıp müziğin bizi nereye götürebileceğini görmemizi sağladı.
Neden başka bir EP ya da single yerine bir LP üzerinde çalışmaya karar verdiniz?
HAFTW: Bir LP’nin bize tam anlamıyla keşif için bir tuval sunacağını hissettik. Bir single, bu keşif sürecini tam ölçekli olarak gerçekleştirmeye izin vermezdi. EP ise daha önce yaptığımız bir şeydi ve bizden bir yenisini yapmamız bekleniyordu, ama bu gerçekten bilinmeyeni keşfetme sürecinin doğasına uymuyordu.
Bir şekilde, keşfettiğimiz alanların tamamını bir haritaya dönüştürme olasılığı da sundu. Bu, kulağa garip gelse de, daha bütüncül hissettirdi.
Yeni sanatçılar için single çıkarmak, bir takipçi kitlesi oluşturmak ve dikkat çekmek için şiddetle tavsiye edilir. Ama biz, LP seçerek bu beklentiden kurtulmayı ve bizim için doğru hissettiren şekilde yaratmayı özgürleştirici bulduk.
Bir LP üzerinde çalışmanın en farklı yönü ne oldu?
HAFTW: Şarkıların sayısı, bir LP’yi daha geniş ölçekli bir proje yapıyor. LP’nin keşif temelli yaklaşımı da bazen bireysel şarkılar için net bir referans noktası bulmayı zorlaştırıyor. Amacımız sınırları yıkmak ve bu süreçte kaybolmaktı, ama bu da keşiflerimizin sonuçlarını yorumlamayı zorlaştırdı. Genel olarak beklediğimizden daha uzun sürdü. Dürüst olmak gerekirse, bu süreç daha da uzun sürebilirdi ama bir yerde bir bitiş çizgisi belirlememiz gerekti ki yeni keşiflere yer açabilelim. Yayınlanacak şarkılardan daha fazlası elimizde kaldı. Belki bunları ileride bir gün yayınlarız.
Son olarak, diğer sanatçılar, ses mühendisleri ve teknisyenlerle çalışmak, bu LP için önceki projelerimize kıyasla farklı bir süreçti. Aynı zamanda onların müziğe ve bizim şarkılarımıza yaklaşımını gözlemlemek için eşsiz bir fırsattı.
Yıllar içinde LP’lerle olan ilişkiniz nasıl değişti? Eskiden onları almak nasıldı, şimdi dinlemek sizin için nasıl bir deneyim?
HAFTW: LP satın almayı her zaman sevdik. Bu, adeta bir deneyim satın almak gibi. Plak çalara yerleştirip bilinçli bir şekilde çalıyorsunuz ve sanatçının yarattığı farklı bir dünyaya yolculuk ediyorsunuz. Ayrıca birine LP hediye etmek de harika bir şey bence. Arkadaşlarınız, onları etkileyen bir deneyimi sizinle paylaşmaya davet ediyor.
LP bir konsepttir, başından sonuna kadar bir bütünlük taşır. Kendi içinde sizi farklı yerlere götürebilir, ama bütün olarak tamamlanmış bir yapıya sahiptir. Ve her dinlediğinizde, o anki deneyiminizden yeni bir katman eklenir. Farklı insanların anılarının ve duygularının büyülü bir koleksiyonudur.
Kendi LP’miz içinse, adeta kendimizin arkeologları gibiyiz. Aslında bu, her sanatçı için geçerli. Yaratımın büyülü süreci sona erdiğinde ve sanatçı kendi eserine geri döndüğünde, bu süreç hem ürkütücü hem de zorlayıcı olabilir. Sürecin bu kadar içinde olan biri olarak, eserinize dair algınız değişir. Bazen olgunlaşır, gelişir ve büyür; bazen ise o parçayla süregelen bir mücadele içinde bulabilirsiniz kendinizi.
Geçmişteki kendimize sevgi ve şefkat duyuyoruz. Bu şarkıları dinlemek ve son iki yılda Berlin’in sayısız sokağında onlarla yürümek, bir anlamda geçmişteki benliğimizi kucaklamak, anılara dönmek ve kendimizi büyürken izlemek gibi. Bu deneyim, kategorik sıfatların ötesinde, tamamen yeni bir yolculuk.
Son olarak, LP sizce eski jenerasyonlara ait bir kalıntı mı? Genç sanatçılarla yaşamaya devam edecek mi?
HAFTW: Genç nesiller de bunu keşfediyor. Genç sanatçılarda bunu görebiliyorsunuz. Belki de medya bu kadar değiştiği için LP dinleme kararı eskisi kadar bilinçli bir tercih değil. Plak çaları açıp bir LP dinlemek, dijital tüketim için bir düğmeye basmaktan çok daha ritüelistik bir deneyim. Ama bu, genel olarak bir konsept fikrini bozmaz.
LP, bir baştan sona bir hikaye anlatır ve her dinleyişinizde farklı bir anlam kazanır. Bence bu nedenle, LP’ler her zaman bir şekilde yaşamaya devam edecek.
Kanye Ost, namı diğer Karel Ott, diğer adıyla KO, 1986’da Doğu Berlin’de (Alman Demokratik Cumhuriyeti) doğdu. Ostberlin Androgyn için rapçi, Bistro Palme için ise şarkıcı ve söz yazarıdır.
Müzikal yolculuğunuza baktığımızda, okuma gruplarında gitar çalan bir adamdan yükselen bir rap yıldızına dönüşümünüz dikkat çekici. Bu köklü değişimi tetikleyen nedir? Sanatçı olarak evriminizdeki önemli kırılımları bizimle paylaşabilir misiniz?
Küçükken, özellikle ailemin önünde Karel Gott’un “Biene Maja” başlık melodisini söylemeyi çok severdim. Muhtemelen ebeveynlerimden ve Schlager (geleneksel Alman halk müziği) müziği seven büyükannemden aldığım aşırı olumlu geri bildirimler yüzünden, küçük yaşta şarkıcı olma hayalleri kurmaya başladım. 12 yaşındayken ilk gitarımı aldım ve ilk şarkılarımı yazmaya başladım. 16 yaşından itibaren farklı rock gruplarında çaldım, genellikle şarkı sözlerini yazdım, şarkı söyledim ve gitar çaldım.
2010 yılında arkadaşlarım Sarah Bosetti, Daniel Hoth, Karsten Lampe ve ben, “Couchpoetos” adında bir okuma sahnesi başlattık, burada arkadaşlarım en yeni şiir-slam metinlerini sergiledi, ben de ayda bir veya iki kez en yeni şarkılarımı “gitar çalan adam” olarak seslendirdim.
2016’da Daniel ile birlikte çok vakit geçirip sigara içiyorduk ve “Ostberlin Androgyn” olarak Couchpoetos sahnemizde iki rap şarkısı yapma fikrini bulduk. Başlangıçta sadece eğlenceli bir fikir olarak ortaya çıktı, ancak seyircinin tepkisi, Ostberlin Androgyn rap ekibinin özel ve benzersiz olduğunu ve farklı sanatsal kimliklerimizin geçmişe kıyasla daha radikal bir şekilde ifade edilebileceğini açıkça bize gösterdi. Seyirci bizi bağrına bastı ve Ostberlin Androgyn olarak kendimizi ciddiye almamız gerektiğini öğretti.
Bu nedenle, bunu gerçek bir proje haline getirmeye karar verdik ve ilk EP’mizi kaydetmeye başladık. EP’yi 2017’de yayınladık ve 2018’de Fusion Festival’de bir konserimiz olmuştu bile, o zamanlar her şey çok hızlı gerçekleşti.
Fotoğraf: Sebastian Hermann
Rap’i özgürleştirici bir güç olarak tarif ettiniz, gerçekten akışı ve özgürlüğü hissettiğiniz bir tür olarak. Rap’te sizi bu kadar derinden etkileyen nedir? Bu müziği benimsedikten sonra işler nasıl bu kadar hızlı ilerledi? Ve Ostberlin Androgyn nasıl bir proje olarak bir araya geldi? Grubun vizyonu ve Kanye Ost olarak sizin rolünüz hakkında hikayeyi paylaşabilir misiniz?
16 yaşından beri rap dinliyorum, o zamanlar ana müzik ilgilerim punk ve rock’tı. Dinlediğim Alman rap’i oldukça ham ve yoğundu—Westberlin Maskulin’de Kool Savas ve Taktloss, Aggro Berlin’de Sido, B-Tight, Bushido ve Fler, ayrıca MOR, Prinz Porno ve daha sonra KIZ vardı. Genellikle Batı Berlin’in yeraltı rap’ine ilgi duyuyordum. Onun sertliğini ve doğrudan mesajlarını beğeniyordum. 90’ların sonlarında Batı Berlin “savaş rap’inin” lirik kalitesi, o zamanlar Hamburg ve Stuttgart’tan çıkan daha popüler eğlenceli veya “bilinçli” hip-hop’tan çok daha keskin ve zekiceydi.
Tek sorun içerikleriydi. Antifa arkadaşlarımla bu müziği paylaşmak rahat hissettirmedi çünkü Batı Berlin yeraltı rap’inde sık sık şiddet içeren, seksist ve homofobik sözler vardı. Bu sanatçılar provoke etmeyi amaçlasa ve savaş estetiğinin bir parçası olarak sert sokak dili kullansalar da, bazen ironik olsa bile, problematik fikirleri pekiştirmeye devam ediyordu. Ama buna rağmen, bu tarz rap’i sokaktaki kredibilitesi, Berlin tarzındaki sertliği ve yeraltının çekiciliği nedeniyle diğer, daha sıkıcı Alman rap’lerine tercih ettim.
Ostberlin Androgyn adını doğrudan Westberlin Maskulin‘e bir oyun olarak düşündük. Hem Daniel hem de ben Berlin-Hohenschönhausen’de, Doğu Almanya döneminden bir ‘Plattenbau’ mahallesinde büyüdük, bu yüzden “Doğu Berlin (Ost Berlin)” kimliğimizin önemli bir parçasıydı. İkimiz de erkek olduğumuz için, “Maskulin”‘i “Feminin”‘e çeviremezdik, bu yüzden daha yumuşak ve daha akışkan, geçişken bir cinsiyet temsilini sunan “Androgyn”‘i seçtik.
Ostberlin Androgyn ekibimizin adını belirledikten sonra, uygun rapçi alter egoları aramaya başladık. İsmim, Kanye Ost, neredeyse anında aklıma geldi—Kanye West’in benzersiz prodüksiyon ve rap tarzını beğenirdim, ve isim grubun adının tersine dönme ilkesini takip etti (…ve bugünkü Kanye West hakkında konuşmayalım, hehe). Daniel’in alter egosu, Gregor Easy, aslında bir Freudyen kayma sonucuydu—aile üyesi DIE LINKE politikacı Gregor Gysi’yi anmak istemişti ama yanlışlıkla bir “G” çıkardı, ve Gregor Easy doğdu!
İlk rap sözlerimizi yazmadan önce, zaten ekibimizin adını ve alter egolarımızı seçmiştik. İçerik açısından, Doğu Alman kimliklerimiz üzerine bir tarih sonrası perspektifle odaklandık. Gregor Easy’nin babası Eski Doğu Almanya Devletinin ordusunda, “Nationale Volksarmee (NVA)” askeriydi. Berlin Duvarı’nın yıkılışı ve Batı Almanya’nın eski Doğu Almanya’yı devralması sonrasında alkolizmden öldü. Ailem, Doğu Berlin’e taşındıklarında kendilerini sosyalist öncüler olarak görüyordu. 1986’da doğdum ve Doğu Alman gizli servisi, Ministerium für Staatssicherheit (Stasi) için çalışan bir babayla ve öğretmen olmak için Marksizm-Leninizm, Rusça okuşmuş olan bir anne ile büyüdüm.
Eski Doğu Almanya’dan birçok kişi, 1990’dan itibaren uyum sağlamak zorunda kaldıkları kapitalist dünyada yönlerini bulmakta büyük zorluklar yaşadı. Bu sorunlar ve bunun yanı sıra kendi tarihimize dair ironik ve nostaljik bakış açıları, şarkı sözlerimizin merkezi noktalarında yer alır.
Sanatsal üretimlerimizin başka bir önemli yönü ise toksik erkekler olmadan doğrudan ve “sert” olmak istememizdir – bu yüzden cinsiyetçi veya homofobik dil kullanmıyoruz ve örneğin kadınlar veya gay insanlar yerine zengin çocuklar ve diğer sinir bozucu insanları eleştirmeyi tercih ediyoruz.
Gregor Easy’nin pis herifleri komik bir şekilde eleştirmesi ve kendi uyuşturucu kullanımı tarihimi dürüstçe anlatan şarkı sözlerimiz, bizim bir yeraltı rap ekibi olarak ciddiye alınmamızı sağladı.
İlk EP’mizi plak olarak 2017’de yayınladığımızda, parçamız “Takeover 2017” için bir müzik klibi çekmek istedik ve arkadaşımız, yapımcı Spoke’tan bunu yapmasını istedik. Çekim sırasında güçlü bir bağ ve iyi hisler yaşadık. Spoke o zamanlar zaten beatler üretiyordu, ve sonrasında 2018’den 2021’e kadar ekibimize üye ve yapımcı olarak katıldı.
Spoke, 2017’de Freilauf Festivali için bize bir konser ayarladı, orada gelecekteki menajerimiz eq:booking ajansından Donna ile tanıştık, o müziğimize aşık oldu ve bizim için birçok konser ayarladı.
Sonraki yıllarda birkaç kaset ve plak (sonuncusu, “Im Osten nichts Neues”, Hamburg’daki Audiolith kayıt şirketinden çıktı) yayınladık ve birçok konser vererek tura çıktık. Sonra korona pandemisi geldi ve Almanya’da yeraltı müziğini ve kulüp kültürünü (biz de dahil) mahvetti. Bu günlerde yine yeni bir albüm üzerinde çalışıyoruz ve 2025 sonuna kadar çıkarmayı umuyoruz.
Diğer projeniz, Bistro Palme, tamamen farklı bir türü keşfediyor. İki müzik türünde var olmaya sizi çeken nedir? Her biri için farklı bir yaratıcı enerji mi hissediyorsunuz yoksa beklenmedik şekillerde birbirini besliyorlar mı?
Dinleyici olarak her zaman tüm müzik tarzlarına açık oldum ve sanatçı olarak ise genellikle aynı anda iki veya üç farklı projede yer aldım. Bu yüzden benim için ayrı müzik dünyaları arasında gerçek bir bölünme yok, sadece farklı duyguları farklı stiller aracılığıyla ifade edebileceğiniz tek büyük bir müzik alanı var.
Bir insan her gün aynı şarkıyı dinleyerek veya aynı duyguları hissederek uyanmaz. İnsanlar bir çok farklı duygu yaşar ve hayatlarının farklı aşamalarından geçer. Bazı günler ‘death metal’ dinlemek isteyebilirsiniz; diğer günler ‘hyperpop’ modunda olabilirsiniz. Bu, kim olduğunuzu değiştirmez. Sanatçı olarak benim için de aynı: Farklı duygularım var ve kendimi farklı müzik stilleri aracılığıyla ifade edebilirim, tek ve aynı sanatçı olarak.
Dürüst olmak gerekirse, bu yaklaşım bana tamamen doğal geliyor, bu yüzden aynı anda hem yeraltı ekibinde bir rapçi hem de oyunbaz bir rock büyük bandosunda bir şarkıcı olma fikriyle mücadele etmiyorum.
30 yaşında rap yapmaya başladığımda, sahnede ne kadar özgür hissettiğime şaşırdım; elimde gitar olmadan ve o tipik “gitarlı üzgün beyaz adam” imajı olmadan. Başlangıçta gerçekten Ostberlin Androgyn’e odaklanmak istedim ve gitar çalmam gerekmediği için mutlu oldum. Ancak gitarla şarkı bestelemek benim için asla geride kalamadı ve Bistro Palme, bu şarkıları kanalize edebileceğim projeydi. Bistro Palme’yi neredeyse Ostberlin Androgyn ile aynı zamanda arkadaşlarımla başlattım. Ancak, Bistro Palme sekiz müzisyenden (kontrbas, çello, keman, gitar, saksofon, flütler, davul ve klavyeler çalan) oluştuğu için, üretim ve yayınlama süreci çok daha uzun sürüyor ve daha fazla enerji gerektiriyor. Sonuç olarak, Bistro Palme Ostberlin Androgyn’e kıyasla daha az çıktı sağladı, ama her zaman var oldu. Sadece biraz daha “gizli” arka planda diyebilirim. Bu günlerde odak noktam tekrar Bistro Palme’e kaydı. İlk albümümüzü, Es geht voran!, Kasım 2024’te vinilde yayınladık ve oldukça sık canlı çalıyoruz.
Ostberlin Androgyn’de ben “Kanye Ost” iken, Bistro Palme’de “Karel Ott”ım, dolayısıyla her iki projede de hala “KO”yum. Bu iki kişilik arasında güçlü bir bağ var, ancak elbette sahnede farklılar. Kanye Ost biraz daha vahşi, kaotik, mizah dolu ve kendine zarar verici iken, Karel Ott biraz daha olgun, düşünceli ve felsefi.
Sonuç olarak, bu olan biten farklı yaratıcı enerjiler ile ilgili değil. Her iki projeye de koyduğum tek ve aynı yaratıcı güç. Fark daha çok, belirli bir zamanda içinde olduğum “mod” veya seçtiğim özel odakla ilgili.
Ostberlin Androgyn ve Bistro Palme başka bir unsur aracılığıyla da birbirine bağlanıyor., Bu da her ikisinde de radikal denecek kadar dürüst şarkı sözleri kullanmamdır. Pop müziğinde sık sık hayatı ve yaşadığımız dünyayı şekerle kaplama eğilimi vardır—çok fazla romantizasyon ve iyi hissettiren içerik bulunur. Örneğin, depresyon hakkında tatlı, melodik bir şarkı yapmayı ve ağlayan bir yüzün bir güzelliğe sahip olabileceğini söylemeyi hatta Berlin Duvarı’nda ölen insanlar hakkında bir rap parçası yazma fikrini seviyorum. Tabuları yıkmak, hem kişisel hem de toplumsal travmaları ele almak ve çoğu insanın deneyimlediği ama nadiren tartıştığı mücadeleler hakkında konuşmak, tüm bunlar beni bir sanatçı olarak ilgilendiriyor… ve aynı zamanda da iyi bir terapi deneyimi olan biri olarak! 😀
Fotoğraf: Sebastian Hermann
Doğu Berlin’in etkisi işinizde açıkça görülüyor, sanatsal kimliğinizin içine işlenmiş. Doğu Berlin’de büyümek müziğinizi, şarkı sözlerinizi ve yaratıcı vizyonunuzu nasıl şekillendirdi?
Öncelikle, kişisel çocukluk anılarım (ve ebeveynlerim tarafından sosyalizm ve eski Doğu Almanya devletindeki hayat hakkında genellikle olumlu konuşulup düşünülmesi) ile bir yandan, daha sonraki (kapitalist) çocukluğumda okulda eski Doğu Almanya devleti ve Stasi hakkında okumak zorunda kaldıklarımız arasında her zaman büyük bir uçurum vardı. Doğu Almanya genellikle nasyonel sosyalizme benzer totaliter bir sistem olarak sunuldu. Filmlerde ve medyada ‘Ministerium für Staatssicherheit’‘te çalışan insanlar genellikle soğuk ve doğuştan kötü figürler olarak gösterildi. Ailemde bazı üyeler Stasi için çalışıyordu ve kendi deneyimlerimden biliyordum ki onlar, kapitalist zafer anlatılarının tarif ettiği canavarlar değillerdi.
Aynı zamanda, okuldan, medyadan ve çağdaş tanıklardan, ailemin Doğu Almanya hakkındaki aşırı olumlu görüşlerinin de gerçeğe çok yakın olmadığını öğrendim. Gerçeğin arada bir yerlerde olduğunu hissettim ve hayatım boyunca onu aramaya devam ettim. Bu gerçek arayışı kesinlikle sanatsal görüşlerimi şekillendirdi – her zaman şarkı yazmanın bana bunu oturup üzerine çalışmaktan daha yakın hissettirdiğini düşündüm.
Benim kuşağımın, farklı toplumsal sistemlerin çatışması ve dönüşümü üzerine benzersiz bir perspektifi var. Doğu Berlin’de doğduk, erken çocukluğumuzu sosyalist Alman Demokratik Cumhuriyeti’nde geçirdik ve sonra 1990’da “Die Wende”yi yaşadık, bu da kapitalizmi toplumumuza bir anda çarptırdı ve herkesin hayatını kökten değiştirdi. İnsanlar işlerini ve kimliklerinin bir parçasını kaybetti; birçoğu içinde bulunduğu dünyayı artık anlayamadığı için kendi hayatına son verdi. Benim kuşağım öncesindeki nesil tamamen sosyalist bir zihniyetle sosyalist bir dünyada şekillendi. Benim kuşağım sonrasındaki nesil tamamen kapitalist bir dünyada büyüdü.Ama bizim kuşağımız her ikisini de yaşadı ve bir sistem çökebilir, ama hayat yine de devam eder öğrendik. Bu bilgi—dayanıklılık ve hayatta kalma—sanatımda merkezi bir rol oynuyor olabilir. Bizim için felaket ve çöküş normaldi, bu da rahatsız edici konuları keşfetme eğilimimi açıklayabilir.
Yeniden birleşme sonrası, Batı Almanya’dan şirketler ve bireyler, Doğu Almanlardan ekonomik olarak faydalandı. GDR’den çoğu insan, sert “özgür” pazarın nasıl işlediğini gerçekten anlamıyordu—biraz Deutsche Mark almak her zaman iyi bir anlaşma gibi görünüyordu. Günümüzde önceki Doğu Almanya cumhuriyetinde bulunan tüm evler, işletmeler ve endüstriyel yapılar batılı şirketlerin veya bireylerin mülkiyetinde. Bugün bile, 2025’te, Doğu Almanya’da yaşayan insanlar aynı iş için Batı’dakilere kıyasla yaklaşık %15 daha az ücret alıyor. Doğu Alman olmak hala sık sık adaletsizlik hissiyle ve kaybeden olarak konumlandırılmakla ilişkilendiriliyor. Diğerlerinden daha az güç ve paraya sahip olmama rağmen sesimi duyurmayı ve alanımı geri kazanmayı sağlamak, sanatım için büyük bir motivasyon olabilir.
1993’te Berlin-Hohenschönhausen’da okula başladığımda, arkadaşlarım ve ben özel Bundesliga logolu Coca-Cola kutuları toplardık ve bu kapitalist çöpleri yatak odalarımızın dolaplarının üstünde gururla sergiledik. Doğu Almanya’da çok fazla maddi zenginlik yoktu, bu yüzden Coca-Cola kutuları bile bize değerli görünüyordu. Doğu Almanya’da birçok şey kıttı, bu yüzden arabanızı tamir etmeniz gerekiyorsa, doğaçlama yapmak zorundaydınız. Bu deneme-yanılma ruhu—bir çözüm bulana kadar çözüm bulmayı umarak denemek—tam olarak müzik yapma şeklimdir. Bu muhtemelen aynı zamanda neden farklı müzik stilleri ürettiğimi de açıklar, başka bir deyişle cevapları veya çözümleri bulmanın tek bir yolu yoktur, bu yüzden aynı anda farklı yaklaşımları deniyorum.
Özellikle Türk-Alman sanatçılar olmak üzere, göçmen rapçiler, bugün bildiğimiz Alman rapini şekillendirmede kritik bir rol oynadı. Alman rapinin her zaman çok kültürlü olduğunu mu düşünüyorsunuz, yoksa bir zamanlar Türk-Alman sanatçılar bu müzik türünün merkezinden dışlanmış mıydılar? Alman rap ana akımı ile Türk-Alman rap arasında bir ayrım görüyor musunuz, yoksa zamanla bu sınırlar bulanıklaştı mı?
Daha önce belirttiğim gibi, Alman rap’ini ilk dinlemeye başladığımda, genellikle Batı Berlin’den gelen ve göçmen rapçiler tarafından domine edilen savaş rap’ine ilgi duydum, bunlar arasında Türk-Alman sanatçı Kool Savas da vardı. Ironik olarak, bana göre aslında sahnede kenarda kalan beyaz Alman sanatçılar olup, Alman savaş rap baloncuğu içinde kendi yerlerini kazanmak zorunda kaldılar. Gözümde, Alman rap’i esas olarak göçmen sanatçılar tarafından yaratıldı ve şekillendirildi.
İlk dinlediğim Alman rap parçası, 1992’de Heidelberg merkezli Advanced Chemistry grubunun Fremd im eigenen Land (“Kendi Ülkemde Yabancı”) şarkısıydı. Bu şarkıda Torch ve Toni-L, Alman pasaportlarına sahip olmalarına rağmen Alman gibi hissetmediklerini, Almanya’da göçmen olarak ayrımcılığa maruz kaldıklarını anlatıyorlar.
Tarihsel bir perspektiften bakıldığında, Alman rap’inin her zaman göçmen kökenli sanatçılar tarafından yönlendirildiğine inanıyorum. Yıllar içinde tür önemli ölçüde evrildi ve çeşitlendi, öyle ki bugün herkes rapçi olabilir. Başarılı olma açısından, bir göçmen kökenli olmak artık eskisi kadar belirleyici bir rol oynamıyor.
Son yıllarda en başarılı Alman rap sanatçıları arasında göçmen kökenliler var. Haftbefehl Kürt, Shirin David Litvanyalı ve İranlı kökenli, Eko Fresh Türk kökenli, Capital Bra Ukraynalı ve Bushido Alman-Tunuslu—liste uzayıp gidiyor.
Hip-hop, muhtemelen Almanya’daki tek müzik sahnesidir ki gerçekten göçmen perspektiflerini ve deneyimlerini, hem kalite hem de miktar açısından, Almanya toplumunun gerçekliğini yansıtan bir şekilde otantik olarak temsil eder.
“Part-time Punk” adlı albümüzü Detriti Records’ta yayınladıktan sonra, müziğimizi çalmak, yeni şarkılar yapmak ve sizlerle birlikte olmak için her zamankinden daha fazla motiveyiz.
Bu nedenle, albümüzü kutlamak için sizinle küçük bir seans yapmak istiyoruz.
Dumanlı, ucuz barlarda ve kulüplerde sizin için çalmayı umarken, bu seferlik sizi Berlin Wassertorstrasse’deki Gazino’muzda küçük bir çevrimiçi konsere davet ediyoruz.
Mastering için Kor’a en içten teşekkürlerimizi iletmek isteriz. Bu etkinlikte bizi destekledikleri için Ayrancı Neukölln Dolmuş’una (DolmusXpress Magazine) ve NCOUNTERS’a da çok teşekkür ederiz. Onlarsız bu etkinlik mümkün olmazdı.
Kalbin derinliklerinden, acımasız bir dürüstlükle, bu uçucu grubun sesi geliyor. Kuşun muhteşem uçuşundan ilham alan “Solo Pájaros” müziği, yaşamanın güçlü sevincini sahneye taşıyor. Şarkı sözleri, insan yürüyüşünü sık sık rahatsız eden hüznü, onu her meraklı dinleyicide kanat kaldırabilecek bir şiire dönüştürme arzusuyla anlatıyor. Müziğinin rüzgara kapılıp gitmesine izin verseydik nerede olacağı belli olmaz, uçuş planı olmadan dünyanın her yerine ulaşmaya çalışırdı. Küçüğü büyük bir şey olarak kabul ederdi. Ayın karanlığı, güneşin parlaklığı gibi. Ve hayatın bir parıltısı olarak kaçınılmaz ölüm gibi.
Başlangıçta grup üyelerinden üçü (Trini, Alex ve Jan) 2014 yılının başında beraber çalmaya başladı. Berlin, Madrid ve Barselona trenlerinde sürekli hareket halinde şarkı söylemeye başladılar. İki yıl sonra iki yeni önemli müzisyen (Antonella ve Uaio) gruba katıldı. Böylelikle, günümüzde gruba uyan takımyıldız hizalanmış olacaktı. İki kadın ve üç erkek. Beş müzisyen. Üç dize. İki perküsyon. Ve beş ses.
Çeşitli dayanışma etkinliklerinde müzikal desteklerini veriyorlar. Macaristan ve Almanya’daki festivalleri gezdiler. 2016’nın ortasında Trini ve Alex gruptan ayrılır ve iki yeni üye katılır; önce Sebastián Yaniez, elektro gitar ve charango (And bölgelerine özgü on telli mandolin benzeri bir enstrüman) çalıyor. Bir yıl sonra Sebastián Rosales davulcu olarak gruba katılır, grubun cajon sesinin bateri setiyle değiştiği nokta budur. Şarkılarını kendi odalarının duvarları arasında kaydedip miksliyorlar. Kendi video kliplerini çekiyorlar. Kendi şarkılarını yazıyorlar. Uçmayı öğrenmek adına düşüşü hissetmekten korkmuyorlar.
